Familie. Het belangrijkste in je leven. Althans, in mijn leven. Het zijn de mensen die achter je staan. De mensen die er altijd voor je zijn, waar je altijd van op aan kan en die je de weg kunnen wijzen als je het even niet meer weet.
Mijn ouders hebben mij altijd gesteund in mijn topsport en dat doen ze nog steeds. Toen ik jong was brachten ze mij altijd naar het voetbal toe. Als ik werd opgeroepen door de KNVB en nog geen rijbewijs had, waren het ook mijn ouders die met me mee gingen. Thuiswedstrijden met mijn club. Uitwedstrijden met mijn club. Interlandwedstrijden, in Nederland of in het buitenland, ze waren erbij. Mijn ouders zijn er áltijd; als ik bij een wedstrijd het veld op kom lopen, zie ik als eerste mijn ouders zitten. Daar hecht ik heel veel waarde aan, het is een stukje vastigheid voor mij.
Misschien kan ik deze blog beter ‘Ode aan mijn ouders’ noemen, want niet alleen in bovengenoemd opzicht zijn ze belangrijk voor mij. Ook op mentaal vlak zijn zij mijn steun en toeverlaat. Ze helpen mij als ik er even doorheen zit en houden me met beide benen op de grond. Ik zou al met al wel kunnen stellen, dat ik zonder hen niet kan presteren als topsporter. En daarbij weet ik dat ook zij veel over moeten hebben voor mijn carrière. Ik mis wel eens feestjes, alles draait om míjn sport. Ik ben mijn ouders, maar ook mijn zussen, enorm dankbaar dat ze mij die ruimte en mogelijkheid geven.
Het kan zakelijk klinken, topsport of een carrière. Dat zal in het bedrijfsleven misschien nog wel erger zijn. Maar ook daar kan ik me niet voorstellen dat je zonder steun van het thuisfront dag in dag uit kan presteren. Laten we daar vandaag maar eens bij stil staan 🙂
Simone Kets
